Bir süre sonra dayanılmaz bir hâl alıyor artık içimde birikenler... Duygular dizmiş gene sözcükleri; gelişigüzel sırayla oluşan cümleler parçalıyor dimağımı, dökülüyor bembeyaz sayfalara çığlıklarla... Ellerim titriyor, dişlerim birbirine çarpıyor... Soğuk, soğuklar en derinden içime işliyor. Duman altı olmuş ruhum. Omurlarımı birlikte tutan diskler veda etmiş bana. Çırpınıyorum dik durmaya, olmuyor. Tutamıyorum gidenleri, gücüm yetmiyor; çaresizlik müziği fonda son ses çalıyor.
Avuçlarımdan kayıyor elleri uçurumdan atlayanların. Yüreğim oldu mezarlıktan hallice. Camide imam yorgun düştü salâlardan. Bir şeyler parçalamış ruhumu, tutkal ne fayda. Birleştirmeye çabaladıkça kayboluyor parçalarım. Denizlere düştü parçalarım... Ellerimi kanattı, yüreğimi parçaladı. Bırakamadım aramayı bir yolunu bir arada kalmanın. Umut en büyük nimet oldu bu rezil dünyada bana...
-Selen Demir-
