Dünya, her gün insanlığın yeni bir gün görebilmesi için durmaksızın dönüyor. Peki, herkes için mi dönüyor bu Dünya? Günler herkes için mi uzuyor? Geceler aynı boylamda yaşayan tüm insanlar için mi kısalıyor? Yoksa bazı insanların geceleri, Dünyanın dönüşünden bağımsız sürekli uzuyor mu? İlk cümleye dönelim. Aslında gördüğümüz şey, yeni bir günden ziyade, hep aynı kâbus. Hep aynı karabasan…
Kutuplarından basık, ekvatorundan şişkin: Dünya. Bu bir coğrafi tanım. İnsani tanım ise şöyle: Afrikalı çocukların karınlarından basık, zenginlerin göbeklerinden şişkin. Daha doğrusu Dünya dediğimiz: Adaletimizden, insanlığımızdan basık; egolarımızdan, kötülüklerimizden şişkin.
Hiçbir şeyin mükemmel olmayacağını, çok küçükken okuduğum Charles Dickens kitapları sayesinde az buçuk öğrenmeye başlamıştım. Ama her şeyin bu kadar kötü gidebileceğini de asla tahmin edemezdim. Tarih kitaplarında anlatılan savaşların, birer masal olduğunu sanıp durmuşum yıllarca. Her savaşın ardında bir neslin çocukluğu yitip gidiyormuş, bunun bir masal olmadığını anladığımda. Ve büyüdüğümde ve de bir gün ölümle yüz yüze geldiğimde dünyanın merhametsiz düzenine karşı olan kaygılarım da iyice tebellür etmişti.
Yiyecek tek lokma bulamadığı için evladını kaybeden bir anneye, aç kaldığını söyleyerek benden küçücük bir parça da olsa yiyecek bir şey isteyen kırmızı ceketli minik kıza yardım etmek için elimden neler gelebileceğini araştırmaya başlamıştım. Dışarıda kalmış, evsiz çocuklara yardım eden vakıflara bağışta bulunmak gibi ufak tefek şeyleri yapabiliyordum. Ancak daha fazlasını yapmak da istiyordum. Benden daha az şanslı doğan insanlar için taşıdığım kaygıyla elimden daha çok şey gelmesi için elimden geleni yapacağım. Kendime ve bir çocukluk yaşayamadan büyüyen her çocuğa söz veriyorum:
“Yaşatamadık ya seni; biberonuna mama, altına battaniye, üstüne bir çadır koyamadık ya; müstahakız cadı kazanlarında yanmaya biz de.”
-Esin Demirhan-
