Bırakamayacak kadar yorgunum bugün
Uykum yok ama ağır bir sensizlik var üstümde
Bacaklarım soba kadar sıcak,
Gözlerim bıraktığın gün gibi ıslak
Ölüm diyorum, belki ölümdür bu hissettiğim
Ama değil
Çünkü bu yorgunluk, sana kavuşamamanın yıl dönümünü yaşıyor bugün
Bugün bir pasta keselim diyorum ama
Mumları üfleyemeyecek kadar yorgunum
Ancak ağzımı açabilirim
O zamanda birkaç şiir dökülür dudaklarımdan
Yani sevgilim
Birkaç şiir daha yazabilirim sana
Mumları üfleyemem fakat kalemim sağlamdır çok şükür
Seni ellere bırakamayacak kadar yorgunum bugün
Hastayım da
Burnum tıkalı, bir de boğazlarım ağrıyor
Ama üzülme
Hiçbir boğaz kalbim kadar kronik ağrımadı bugüne kadar
Şimdi sana bir şiir yazıyorum yorgun parmak uçlarımla
Endişe yok
Yorgunum ama bu yorgunluk değil asıl beni üzen
Beni asıl üzen
Senin bu güz gözlerinin bana bakmıyor olması
Saçlarının savrulmuyor olması dibimde
Gülmüyor olman artık görebileceğim yerlerde
Yorgunum
Elim kolum ancak bir sevmelik daha kalkabiliyor
Seni unutmak ancak anlatmakla oluyor
Yorgunum güz gülüm, yorgunum
Fakat bu yorgunluğum seni sevmeme engel değil
Olmasa da olur dediğim bir sevdasızlığın peşinde koşarken
Seni sevmek elbet de imkânsız değil
Sadece biraz kırgınlık var üstümde
Ama sen merak etme
Bir şiir daha yazabilirim sana bu gece
Son bir gayretle son bir hırsla son noktayı koyana kadar yazabilirim
Merak etme
Bugün çok yorgunum sevgili
Fakat seni sevmekten değil
Seni severken sevilip sevilmediğini bilmediğimden
Yani sevgili
Başkası severse seni
Ne yaparım bilmiyorum
Başkası sararsa,
Öperse sonra...
İşte bu düşüncelerle yoruluyorum
Senden bir isteğim var sevgili:
“Ne olur yorma beni!”
