Ben geri geldim Efsun. Ayrılığımız biraz uzun sürdü. Bir daha hiç kalem tutmaz sanmıştı ellerim. O yazmaz, ben de okumam sanmıştım. Hayallerimin ortasındayım Efsun. Denize karşı kalem tutmak pek de afili değilmiş. Dört duvardan terfi ettim Efsun. Sığamıyorum. Sığamadım ben bu dünyaya. Anlayamadım herkesi ve her şeyi. "Yerinde olmak isteyen insanlar var." dendi Efsun. Ben neredeydim? Ben kimdim? Sahiden olmak ister miydiniz yerimde? Taşır mıydınız bu yükü benimle?
Hayal kırıklığı Efsun... Şu uçsuz bucaksız deniz gibi. Göz alıcı maviliğinin yanı sıra dibindeki taşlar gibi. Gönlüme taş dizmeyeli uzun zaman olmuştu. Rengârenk açacağına inandığım dallar kendiliğinden kırıldı Efsun. Hayallerimin tam ortasında "Su alsam da batmam..." demiştim. Büyük lokma yememişim de büyük konuşmuşum. Başa döndüm. Boşa döndüm. Bir kalp nasıl acır onu unutmuşum. Bir gözyaşı savunmasızca nasıl akar onu yeniden öğrendim Efsun. Evet, söz vermiştim. Bu kalem bunu defalarca yazdı. Bu kalem çok farklı şeyler de yazdı, ben yazarak büyüdüm.
Ezanlar okunuyor Efsun, kavuşmak istediğim bir son var. Yaşadığım şu dünyaya bir çift söz bırakmayacak kadar yorgunum. Gönül yorgunluğu, ekonomi, hayal kırıklıkları, çalışma şartları, kavuşmalar, uzaklıklar, ayrılıklar, yalnızlık, çaresizlik...
Saysam yüzlerce sebep sayarım tutunamamanın adına. Güzel dileklerim kuş olup uçtu Efsun. O son kuşun uçuşunu seyrettim. Bu şehir, bu bank, bu kedi, bu şarkı ve hayallerimin mihenk taşı deniz, bugünü hiç unutmayacak. Kahkahaları değil, sarılmaları değil, kavuşmaları değil, bugünü unutmayacak.
Ve ben bugünü unutmak için her şeyimi verirdim Efsun...
