Yolculuğumun ikinci saati, arka fonda "Yeni Türkü - Dönmek" çalıyor. "Neresi sıla bize, neresi gurbet? Yollar bize memleket..." diyor sanatçı. O öyle dedikçe büyüyor filizler içimde. Yollar ve yıllar... Ömür geçiyor, zaman tükeniyor ve ben düşünüyorum. Şu hayatta yaptığım en iyi iş. Gönüllü işçisiyim düşünmenin. Düşündükçe daha çıkmaz bir hal alır her şey. Gün sayıyorum yolların bitmesine, ilk kez fiziksel yorgunluğum ruhumun önüne geçiyor. Bu yollar bitecek ve ben yol almaya devam edeceğim. Yolda sevdiklerim var, yolda ailem var. Bir kucak sarılmaya, bir içten öpüşe geçen yorgunluklarım var.
Sabahın ilk saatleri güneş daha yeni doğuyor, beraber doğuruyoruz güneşi, uyuyamadığım saatleri düşünüyorum. Neden yollarda olduğumu, bir hayalin tüm zorluklara garip gelişini seyrediyorum. Yediğim, içtiğim, yattığım yatak, aldığım hava, hepsi yabancı. Bitecek ve dönülecek kürkçü dükkânına. Nasıl alışacağım diye düşündüğüm yerler, nasıl olur da yuvaya dönüşür? Kapının kilidini çeviriyorum, mis gibi yemek kokuları. Eksik kalan her hissim bu kokuda toplanmış sanki. Annem... Fedakarlığın ve gücün kelime anlamı. Güçlüysem şayet tohumu annemden. Küçük kızın başını dizlerine koyacak ve geçecek tüm yorgunluğu. Ve sen hep var olacaksın onunla.
Gecenin ilerleyen saatleri, ruhu saran sımsıcak bir ses. Dinlendiğim eşsiz bir durak daha. Anlatırken günü, gülümseriz. Gülmek hiç bu kadar anlamlı olmamıştı. Şifa olmak her derde... Soluklandım yazarken, camdan dışarı bakmak hiç bu kadar umut dolu olmamıştı. Karşılıklı üzülmek, karşılıklı sevinmek, karşılıklı yorulmak. Kanaviçe işler gibi işlemek geleceği. En güzel renkleri seçmek için didinmek, dualar etmek çokça. Sevmek, daha çok sevmek.
Yolculuğumun üçüncü saati. Bitmesine az kaldı. Arka fonda Leman Sam "Daha gidecek çok yolumuz var." diyor. Biliyorum, hayal ediyorum. Yaşarken hepsini "Ben biliyordum..." demek için hayal ediyorum.
