Küçük kız açtı kalbini,
Doldurdu hayal kırıklıklarını içeri.
Üzüntüsünü çekti, hiçbir şey söylemedi.
Yalnızlığını, korkularını birer birer attı içine.
Küçük kız böyle büyüdü işte,
İçine attıklarıyla büyüdü.
Kalbindeki yara bir türlü kapanmıyordu,
Sanki onun acılarıyla besleniyordu.
Sonunda küçük kalbini korku kapladı,
Korku o kadar büyüdü ki kendisini içeri aldı,
Artık korkunun kendisi olmuştu küçük bedeni.
Yavaş yavaş karardı dünyası...
Gökkuşağı ne zaman egzozlara karışmıştı?
Nereye gitmişti kuşlar,
Nereye gitmişti onların şarkıları?
Neredeydi meyvesini yediği ağaçlar,
Nereden gelmişti bu yüksek binalar?
Küçük kız, bir kadın oldu gördükleriyle.
Ruhu üzüntü ve korkuyla kaplı bir kadın...
Kadın stresi omuzlarına aldı, geçim sıkıntısını da
Tüm yalnızlıklarını ve yeni korkularını da.
Kadının içini yorgunluk kapladı,
Ve yorgunluk o kadar büyüdü ki
Kadının kendisi oldu.
Kadın omuzlarındaki yüklerle böyle eğildi işte,
Böyle yaşlandı.
Yaşlı kadın oturdu yalnızlığıyla,
Eskiye duyduğu özlemi dinledi,
Hayatını yapamadıklarıyla geçirdi.
Yaşlı kadın kendi yasına boğuldu.
Fanustaki bir balık gibi
Dönüp durmuştu.
Yaşlı kadın hışımla kalktı yerinden,
İçindeki her parçayı topladı.
Camları açtı ve bağırdı gecenin karanlığına:
Ben artık büyüdüm, korkularımdan da büyüğüm!
Kalktı sis perdesi bir hayâl gibi üstünden.
Her şey bir rüya mıydı?
Hayır, gerçekti hepsi.
Yaşamın olduğu kadar gerçek,
Olması gerektiği kadar hayal.
Ertesi sabah açamadı gözlerini,
Yaşarken yanında olmayan sevdikleri, toplandı anısına.
Biraz yaş döktüler, sonra ayrıldılar.
Ve devam ettiler fanustaki yaşamlarına.
