Kendim becerebildiğim hiçbir şey yok. Sevdiğimi, ilgi duyduğumu zannettiğim şeylerin peşinden koşmaya cesaretim yok. Neyi becerip neyi beceremediğimi ayırt edecek bir farkındalığım da yok. Kendi başarım olan hiçbir şeyim yok.
Ailem nasılsa ben de öyleyim sanki. Onlar daha kötü olsalardı ben de daha kötü olurdum; daha iyi olsalardı da aynı şekilde ben de daha iyi olurdum. "Normal olan bu değil mi?" diyecekler ama kişiliğimin sadece annemle babamın kim olduğuna ve maddi durumlarına göre şekillendiğine inanmaya başladım artık. Kişiliğime, kendimden ziyade başka insanların daha çok etkisinin olması büyük bir trajedi değil midir? Başkalarının benden çok emeği olan bir üründe nasıl hak iddia edeceğimi kestiremiyorum.
Kendimle ilgili tanım yaparken bile ister istemez zorlanmaya başladım. İnsanların ne kadar aptal ve boş olduğuyla ilgili yaptığım gözlemlerin hemen ardından okları kendime çevirmeden edemiyorum. Bu insanları boş olarak yaftalama hakkını kendimde nerden buluyorum? Benim iyi yönüm onlar gibi olmamak mı yani? Yaptığım iyi şeylerden mutlu olmak yerine, başkaları gibi olmadığım için sevinmek bana anlamsız geliyor.
Suçlayacak kimseyi de bulamıyorum; ne zaman biri gelse aklıma anında onu savunan bir argüman üretiyor beynim. Kendi kendimle devamlı bir kavga halindeyken son çare olarak bu kaleme sarılıp ürettiğim satırlar da okudukça bana yabancı geliyor. Ne anlatmak istediğimi bile bilmiyorum...
